Iran: Persian Powder

Skiën in Iran??? Kan dat wel??? Iran is toch warm, droog en kaal??? Inderdaad, maar twee enorme bergketens doorsnijden het land. Het Zagros gebergte aan de grens met Irak, als wel het Alborz gebergte in het noorden van Iran. Beide hebben topjes ver boven de 4000m, plus enkele maanden sneeuw per jaar. Wist je dat er meer dan 20 ski/piste gebieden zijn in Iran??? Okee, het is niets in vergelijking met de Alpen resorts, maar toch nog steeds vermakelijk!

De tweede week van onze Iran reis staat in het teken van actie. De toerski’s mogen eindelijk ondergebonden worden. Met een bureautje zijn we in zee gegaan om de logistiek, accommodatie en eten te organiseren. Vanuit Lasem, zo’n 80 km van Teheran, maken we toerskitochten naar twee 4000 meter hoge toppen in het Alborz gebergte. De zuidhellingen zijn al sneeuwvrij en ogen bruin en kaal. De noordhellingen daarentegen, hebben nog meer dan voldoende sneeuw. Het weer is prachtig, de (inski-)tochten zijn behoorlijk zwaar, de uitzichten zijn fantastisch en het skiën is heerlijk. Ver van alles en iedereen, geen pistekermis of andere toeristen. De hoogte blijkt wel parten te spelen, met een bonkend hoofd en een enorm hoge hartslag leggen we laatste zware meters af, maar na ruim 1500 hoogtemeters staan we op onze eerste Iran-skitop!
Na twee tochten verplaatsen we ons naar Reyneh, alwaar we de expeditie naar de Mt Damavand, een ruim 5600 meter hoge stratovulkaan, zullen starten. Deze vulkaan torent ver boven alle andere bergen uit, wat een gigantische berg!
De volgende dag rijden we met een jeep met alle bagage en ski’s op het dag naar zo’n 2400 meter. Maar waar is de sneeuw? Op deze zuidflank is de sneeuw in de verste verte nog niet te bekennen. Dat betekent dus skietjes op de rugzak en lopen met de logge (toer-)skischoenen. We hebben bijna 1700 hoogtemeters voor de boeg, op 4100 meter staat een bivakdoosje op ons te wachten waar we kunnen (proberen te) slapen. Het vulkanische landschap doet enigszins denken aan ‘the Lord of the Rings’. Bizarre rotsvormen, asvelden, bijzondere vegetatie, zijn geheel anders dan het sedimentaire gebergte van de afgelopen dagen. Bij de eerste sneeuwvelden kunnen de skietjes dan eindelijk onder, een flinke ontlasting voor de schoudertjes. Zigzaggend omhoog, af en toe een nootje of een reepje en dan weer verder. Het bleef tot dan toe verdacht windstil, terwijl deze vulkaan toch echt bekend staat om zijn enorme windsnelheden. Dat mag ons de tweede helft van de klim dan niet ontgaan. Het is leunen (lees: hangen) tegen de wind, af en toe bijna omver geblazen worden en zeker nadat de ski’s weer op de rugzak gebonden moesten worden herhaaldelijk vechten tegen de wind. Flink uitgeput zijn we dan eindelijk in ons bivak…oej dat valt wel een beetje tegen…overal ligt afval, de bedden zijn allemaal kapot en doorgezakt en het is er zeker niet warm. Onze gidsjes beginnen eerst met een grote schoonmaak, maar hebben daarna niet meer zo’n zin in het smelten van sneeuw voor de thee. De nacht op deze hoogte is niet erg aangenaam. Het gebulder van de wind en nachtmerries plus benauwdheidsaanvallen onderbreken een goede nachtrust. Hoe komen we straks in vredesnaam nog 1500 meter hoger?? Ook de schaarse weervoorspellingen met ‘extremely cold winds, gales and snowfall’ beloven niet veel goeds. ’s Ochtends drinken we liters thee om ons enorm vochtgebrek (weerspiegeld in enorm opgezwollen gezichten) te compenseren. Dan besluiten we toch op pad te gaan, hoewel de kans op slagen minimaal is. Het eerste stuk omhoog gaat overigens boven verwachting soepel, de wind lijkt mee te vallen, het zonnetje schijnt, en we zijn allen goed gekleed tegen harde omstandigheden. Het eerste doel is om de col te halen, waarna we collectief een besluit moeten nemen of we door kunnen gaan of niet. De uitzichten over dit onbekend stukje wereld is echt fantastisch. Een weekje skiën hier is duidelijk veel te kort. Dan lijken de weersvoorspellingen, die we met een sms uit Nederland hadden gekregen, toch uit te gaan komen. De wolken hangen al rond de top, de wind steekt op en het zicht wordt heel snel minder. Ook valt de groep flink uiteen door een verschillend klimtempo. Op 4700 meter is het over, we stoppen en keren om. Jammer, maar verreweg de beste en meest verstandige keus. Het is kansloos om in bar en boos weer nog 900 hoogtemeters te maken, terwijl de kans van slagen zeer gering is.
De vellen mogen eraf en de ski’s op de skistand, we gaan naar beneden. Best bizar, skien op een vulkaan...

We sluiten ons Iran verblijf af met een dagje pisteskiën in Shemshak, een klein skigebiedje ten noorden van Teheran. Vijf paar ski's en 6 personen in een kleine sedan, gaat makkelijk! Vrijheid, blijheid! Regerende regels van hoofddoeken en ingetogenheid gelden hier niet. Snowboarddudes en –babes met wilde haren suizen de berg af langs de Après-ski bar, waar Duitse schlagers schellen over de piste (geen grapje!). In dit kleine skioord, verscholen van de rest van het land, lijken we meer in het wereldje van Iran-binnen-vier-muren te zijn dan het Iran-buiten. Wat een contrast met de andere bezochte delen van Iran.

Al met al, kwam er na twee volle, intense weken een einde aan de vakantie. Op het vliegveld werd afscheid genomen van mijn mede reis- en ski maatjes, alwaar ik weer terug richting noordpool vloog. Super tevreden, een aanrader dus!

(Wederom met dan aan Yvo voor delen van de tekst)